موساد و سیا در ربوده شدن یک تبعه ایرانی در ترکیه دست داشته اند

سازمان جاسوسی رژیم صهیونیستی(موساد) و سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا(سیا) با همکاری یکدیگر، اقدام به ربودن تبعه ایرانی در ترکیه کرده اند.

روزنامه هاآرتص در شماره امروز خود با بیان این مطلب نوشت : سازمان جاسوسی اسرائیل ( موساد ) و سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا ( سیا ) با همکاری هم علیرضا عسگری، عضو سابق وزارت دفاع ایران، را در ترکیه ربوده اند. این روزنامه در ادامه می نویسد: در پی پخش خبر دست داشتن موساد در این آدم ربایی، رژیم صهیونیستی به تمام سفارت خانه های خود در سراسر جهان دستور داده تا اقدامات امنیتی را افزایش دهند. هاآرتص افزود : احتمالا ربوده شدن این مقام سابق ایرانی با مفقود شدن "رون آراد" خلبان ارتش رژیم صهیونیستی که در سال 1986 در لبنان مفقود شده، در ارتباط است. علیرضا عسگری عضو بازنشسته وزارت دفاع ایران یک ماه پیش در ترکیه مفقود شد که دولت ایران به شدت به دنبال روشن شدن مطلب بوده و از دولت ترکیه نیز خواسته تا توضیح روشنی را در این مورد به ایران ارائه دهد. هاآرتص در ادامه به نقل از برخی رسانه های اسرائیلی مدعی شده است: عسگری به مدت چندین سال مهمترین عضوامنیتی ایران در لبنان بوده و به عنوان رابط ایران و حزب الله عمل می کرده است. در همین رابطه یک دیپلمات عرب ناشناس نیز، دست داشتن موساد و سیا را در مفقود شدن علیرضا عسگری تائید کرده وسخنان این دیپلمات عرب در رسانه های رژیم صهیونیستی نیز پخش شده است.

بررسی تحریم‌های مسافرتی، مالی و تجاری علیه ایران

 

قدرت‌های جهانی در بررسی‌های خود برای اعمال تحریم‌های بیشتر علیه ایران ممنوعیت مسافرتی برای برخی از اتباع ایرانی را مطرح کردند.

به گزارش خبرگزاری فرانسه، این مطلب را سفیر آفریقای جنوبی در سازمان ملل، روز سه‌شنبه اظهار داشت. شش قدرت جهانی در چارچوب قطعنامه بعدی سازمان ملل تصمیم دارند تا از مسافرت‌های خارجی مقامات ایرانی‌، که با برنامه هسته‌ای ایران در ارتباطند، جلوگیری کنند. موارد دیگر مطرح‌شده شامل اقداماتی علیه صدور اسلحه از ایران و علیه توافقات مالی و تجاری ایران در سطح جهان است.

دومیسانی کومالو، که ریاست شورای امنیت برای ماه مارس را بر عهده دارد گفت: شش قدرت جهانی، ده عضو غیر دائمی این شورا را در جریان بحث‌های روز دوشنبه خود در مورد تحریم‌های ایران قرار داده‌اند.

هیئت آفریقای جنوبی به خبرنگاران گفت: "موارد مورد ملاحظه این شش کشور عبارتند از ممنوعیت مسافرتی، افزودن نام‌های جدید به فهرست (افرادی که دارایی‌هایشان مسدود شده)، مسئله صدور جنگ‌افزار، و موضوع قراردادهای مالی و تجاری."

او تصریح کرد که هیئت‌های شش قدرت (بریتانیا، چین، فرانسه، آلمان، روسیه و آمریکا) هنوز بر سر پیش‌نویس قطعنامه‌ای که بتوان به کل شورای امنیت سازمان ملل ارائه داد به توافق نرسیده‌اند.
دومیسانی کومالو افزود: "این شش قدرت بعد از ظهر سه‌شنبه باز هم جلسه دارند و انتظار می‌رود که پیش‌نویس قطعنامه تا اواسط این هفته تنظیم شود."

تحریم‌های شورای امنیت که در ماه دسامبر تصویب شدند شامل ممنوعیت فروش مواد مرتبط با موشک‌های هسته‌ای و بالیستیک به جمهوری اسلامی ایران و مسدود کردن دارایی‌های مالی ایرانیانی است که با تحقیقات هسته‌ای و موشکی "غیر قانونی" ارتباط دارند.

این تحریم‌ها در پی عدم تعلیق غنی‌سازی اورانیوم از سوی ایران تصویب شده‌اند. شورای امنیت سازمان ملل خواستار تعلیق غنی‌سازی اورانیوم از سوی ایران است زیرا به باور این شورا امکان استفاده از این فناوری در تولید جنگ‌افزار هسته‌ای نیز وجود دارد.

علی لاریجانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران، روز سه‌شنبه با رد گزارش‌های منتشر شده مبنی بر تعلیق موقت برنامه‌های غنی سازی اورانیوم در ایران گفت: "تزریق گاز به سانتریفوژها برای غنی‌سازی اورانیوم در موعد مقرر صورت می گیرد و چیزی به این زمان باقی نمانده است."

جنگی که از بزرگترین جنایات تاریخ معاصر بود

 

هفته آینده، 10 مارس، کنفرانس بین المللی در بغداد آغاز خواهد شد و اولین قدم به سوی فرونشاندن خشونت های وحشتناک در عراق، که خطر بی ثباتی در کل منطقه را دارد، برداشته می شود. این موقعیتی است برای قضاوت کردن در این باره که آیا سیاستمداران در داخل و خارج از کشور تلاش می کنند تا از هرج و مرج و جدایی طلبی رها شوند و عراق را به عنوان کشوری یک پارچه بازسازی کنند؛ کشوری که جایگاه مناسبی در سیستم کشورهای عرب و منطقه داشته باشد.

بعد از تهاجم آمریکا و انگلستان به عراق در مارس 2003، - که با هر الگویی بسنجیم، جنایتکاران نئوکلونیال هستند- چهار سال خونین گذشت و ما درحال آغاز کردن روند درمان دردهای عراق هستیم.

در کنفرانس بغداد همسایگان عراق و همچنین مصر و اعضای دیگر اتحادیه عرب و اعضای کنفرانس اسلامی و پنج عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل، آمریکا، روسیه، چین، انگلستان و فرانسه، در کنار هم جمع خواهند شد.

قبل از آن، در آغاز این هفته، درچهارم مارس دیدار دو جانبه مهمی در ریاض بین ملک عبدالله، پادشاه عربستان و محمود احمدی نژاد، رئیس جمهور ایران، صورت گرفت که نشان می داد این دو وزنه سنگین قدرت مصمم اند که سرنوشت منطقه را در دستان خودشان نگه دارند، تا آن را به مداخله قدرت های خارجی بسپارند.

اینکه نمایندگان ایران، سوریه و آمریکا، احتمالا در سطح سفیردر کنفرانس بغداد بر سر میز گفتگو بنشینند، حقیقتی است که بعد از سال ها که ایدئولوژی کور بر واشنگتن مستولی شده بود، خودش را نشان می دهد.

هیچ کس نباید توقع داشته باشد که جاده پیش رو، هموار باشد. مرزهایی وجود دارد که باید برداشته شود. گروه هایی مثل القاعده که دلشان می خواهد جایی در عراق داشته باشند تا بتوانند به موضوعات مهم تری بپردازند، مسلما در پی ایجاد اختلال در این روند خواهند بود. دیگران هم که آرزو های تحقق نیافته ای دارند، دلشان می خواهند که جنگ ادامه پیدا کند. اما برگزاری این کنفرانس نشان می دهد که دنیا بالاخره چشمانش را بر روی خطرات ناشی از به حال خود گذاشتن عراق، باز کرد.

به عقیده من دست کم شش موضوع باید در کنفرانس بغداد مدنظز قرار بگیرد.

1- اول از همه باید همسایگان عراق خاطرنشان کرد که از درگیری بیشتر در عراق، نه چیزی از دست می دهند و نه چیزی به دست می آورند. این مسلما یکی از اولین اهداف کنفرانس بغداد وجلساتی است که به دنبال آن در هفته جاری و به احتمال زیاد در سطح وزرای امور خارجه صورت می گیرد. از آنجایی که همه این همسایگان، جاه طلبی ها و منافع خودشان را دارند، رسیدن به توافق، کار آسانی نخواهد بود.

2- توافقی نیزباید بین احزاب مختلف و افراد مسلح در داخل عراق صورت بگیرد و بدانند که زمان آن رسیده است که سلاح هایشان را به زمین بگذارند. خیلی چیزها بستگی به این دارد که تقسیم قدرت و درآمد، قابل مذاکره بین سنی ها وشیعیان و کرد ها است و اینکه فشار بیشتر می تواند از داخل و خارج عراق، این گروه ها را وادار کند که به توافق برسند. این هم کار آسانی نخواهد بود. بعضی از تندرو ها می خواهند برنامه پاکسازی قومی را در پیش بگیرند که مدتی است آغاز شده ولی تکمیل نشده است. جایگاه هایی در عراق وجود دارد که هم شیعیان و هم سنی ها می خواهند حفظش کنند. بقیه هم در پی گرفتن انتقام خون ها ریخته شده هستند. برای همه داشتن روحیه مصالحه و ایمان داشتن به اینکه عراق باید کشوری یکپارچه شود، لازم است.

3- کردها را که امنیت در خور توجهی در مقابل خشونت ها دارند، باید ترغیب کرد به اینکه بهترین آینده ای که برای آنها متصور است، در استقلال کاملشان نیست، بلکه در داشتن اختیارات زیاد در کشور تازه متولد شده عراق است. کردها قصد دارند که کرکوک را ضمیمه کنند و رفراندومی را برگزار کنند که در آن معلوم شود که براین شهر نفت خیز، دولت عراق حکومت کند یا دولت محلی کرد. برگزاری این رفراندوم یک اشتباه است. این کار موجب خشم نه فقط سنی ها و شیعه های عراق می شود، بلکه ترکیه را هم به خشم می آورد. کردها باید محتاط باشند و فکر کنند که این بهترین کاراست.

4 - یکی دیگر از لازمه های صلح عراق این است که آمریکا تاریخ دقیق خروج نیروهایش از عراق را تعیین کند. رابرت گیتس، وزیر دفاع جدید آمریکا جدیدا اعلام کرده است که آمریکا ممکن است پایگاه هایشان را برای طولانی مدت در عراق نگه دارند؛ کاری که در آلمان و ژاپن و جا های دیگر انجام دادند.

اما بعد از خرابی های وحشتناکی که آمریکا به عراق تحمیل کرد، هر پایگاهی در این کشور می تواند هدف نیروهای شورشی قرار بگیرد. آمریکا برای دفاع از منافعش در عراق نیازی به پایگاه نظامی در این کشور ندارد. در واقع، تنها راه برای ترمیم اختیارات و اعتبارشان نزد عراقی ها، این است که اعلام کنند که به هیچ عنوان قصد ماندن یا تسلط بر کشور و منابع نفتی عراق را در آینده ندارند.

5- پنجمین نکته این است که برای صلح و امنیت در عراق، باید ارتش ملی را بازسازی کرد تا آنقدر قدرت داشته باشد که در مقابل نیروهای مسلح بایستد و نه آنقدر قدرتمند شود که هشداری برای همسایگانی چون ایران و کویت باشد که در گذشته از حمله عراق به کشورشان، رنج کشیده اند. آمریکا تلاش زیادی برای تعلیم ارتش و پلیس عراق کرده است. اما بهتر بود این کار توسط خود عراقی ها انجام می شد. کشتار بیرحمانه روزانه پلیس ثابت می کند که ارتباط نزدیک داشتن با قدرتی که کشور را اشغال کرده است، عواقب خطرناکی دارد.

6 - و در آخر، برنامه بین المللی وسیعی برای مستقر کردن چهار میلیون عراقی که در تبعیدند و خانه هایشان را ترک کرده اند و در بسیاری از موارد در پریشانی بسر می برند، باید تنظیم شود. اصلا نباید درحالی که آمریکا پول زیادی در اختیار دارد، برای جمع آوری پول برای چنین برنامه ای وقت تلف کرد.

در حقیقت سال ها تلاش لازم است تا میراث وحشتناک جنگ عراق را پاک کرد، این جنگ یکی از بزرگترین جنایات تاریخ معاصر بود.

منبع: میدل ایست آنلاین، 6 مارس 2007

آمریکا از مذاکره با ایران ضرر نمی کند

 

کریستیان ساینس مانیتور

با اضافه شدن گرفتاریهای آمریکا در عراق، دولت بوش بر دامنه شکایتهای خود از ایران افزوده است: دشمنی با اسرائیل، رها نکردن برنامه اتمی، پشتیبانی از حزب الله، مداخله پنهانی در عراق و همکاری با القاعده.

اما آنگونه که دولت بوش جنگ عراق را شروع کرد، نباید از شک و تردیدها در باره این ادعاها تعجب کرد. همه از خود میپرسند آیا آقای بوش برای پرت کردن حواسها از جنگ عراق در حال طرح ریزی جنگ با ایران است؟

دو هفته پیش موعد سازمان ملل برای توقف برنامه اتمی ایران تمام شد. آقای احمدی نژاد گفت ایران در صورتی حاضر است برنامه خود را متوقف کند که آمریکا و اروپا نیز چنین کنند. هیچ کس این حرف را جدی نگرفت، اما این نشان میدهد که ایران میخواهد با انرژی هسته ای در زمره کشورهایی مانند آمریکا، روسیه و بیشتر کشورهای اروپایی قرار بگیرد. ایران را بسادگی نمیتوان از این هدف منصرف کرد. انرژی هسته ای به ایران قدرت چانه زنی با غرب و به ویژه آمریکا را میدهد. و این چیزی است که خوشایند آقای بوش نیست. به نظر آقای بوش، کشورها باید برای حضور آمریکا بر سر میز مذاکره باید امتیازاتی به این کشور بدهند.

اما اگر هدف از مذاکره ترغیب ایران به کنار گذاشتن برنامه اتمی است، نمیتوان انتظار داشت که قبل از انجام مذاکره این تقاضا تحقق یابد. اما برای موقعیت جهانی آمریکا بسیار فرق میکند که از راه مذاکره به این منظور برسد و یا از راه چشم غرٌه.

یک اصل در روابط بین الملل

پذیرش مذاکره لزوما به معنی قبول هرآنچه که طرف مقابل میگوید نیست. عدم مذاکره نیز در بیشتر مواقع ما را به هدف خود نمیرساند. در سال 1930 وزیر امور خارجه مکزیک اصلی را بیان کرد که به نام خود او ثبت شد: اصل استرادا. بنا بر این اصل، برقراری روابط دیپلماتیک با کشوری دیگر فقط به معنی داشتن اختیار کامل کشور خود است. شناسایی کشوری دیگر به معنی پذیرش ضمنی آن کشور یا عدم تائید سیاستها و اقدامات آن نیست.

همانگونه که در مصوبه کنگره آمریکا در سال 1969 آمده، برقراری روابط دیپلماتیک "به معنی تائید شکل، ایدئولوژی، یا سیاست آن کشور خارجی از سوی ایالات متحده آمریکا نیست." در همین راستا، کنگره در سال 1978، اعلام کرد: "هدف اصلی از برقراری روابط سیاسی با یک کشور خارجی، گفتگو و مذاکره در باره موضوع های معوقه است... و به معنی تائید ضمنی آن کشور یا نظام سیاسی- اقتصادی آن کشور نیست."

دولت بوش اخیرا موافقت کرده تا در اجلاسی منطقه ای، که ایران نیز در آن حضور دارد، شرکت نماید- اما فقط برای مذاکره در مورد عراق. این شاید گامی در جهت درست باشد، اما کافی نیست.

مذاکره با دشمنان

 

 

واشنگتن- طی دو هفته گذشته، ایالات متحده آمریکا موافقت خود با مذاکره با مقامات عالی رتبه ایران و سوریه و حرکت در جهت برقراری روابط دیپلماتیک رسمی با کره شمالی را اعلام کرد.

آیا دولت بوش با دشمنان خود نرم شده است؟

اما خانم رایس تا همین اواخر بر سیاست خارجی دولت بوش در زمینه عدم مذاکره دیپلماتیک با ایران، سوریه و کره شمالی تاکید می کرد. به گفته او: "این دیپلماسی نیست، این باجگیری است."

مقامات دولتی اصرار دارند که پیشنهاد روز چهارشنبه برای مذاکره با ایران و سوریه در مورد عراق به معنی تغییر سیاست نیست. تونی اسنو گفت: "شکافی به وجود نیامده است. بعضی شرکت آمریکا در یک اجلاس منطقه ای را تغییر سیاست میدانند؛ اما این چنین نیست."

اما متخصصان، منتقدان و دیپلماتهای سابق موافق نیستند، و میگویند دولت متوجه شده که نباید فقط با دوستان خود مذاکره کند. حتی خانم رایس نیز گشایش باب مذاکره با ایران وسوریه را " یک ابتکار دیپلماتیک" خواند.

دانیل سرور، معاون موسسه صلح و دیپلمات سابق در گروه تحقیق عراق، گفت: "مسئله این نیست که محور شرارت از میان رفته؛ بلکه مفهوم آن تغییر کرده است. برای رسیدن به هدف اگر لازم است باید مذاکره نیز کرد."

دو جناح داخل دولت، از یک طرف دیپلمات های وزارت خارجه که گاهی رهبری آنها را خانم رایس برعهده داشت، و آنانی که دنبال منزوی کردن دشمنان بودند به رهبری دیک چنی و سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل جان بولتون، مدتها با هم اختلاف نظر داشتند. در سالهای منتهی به جنگ عراق و سالهای پس از آن طرفداران انزوا غالب بودند. اما نتایج انتخابات ماه نوامبر، به همراه وضعیت دشوار عراق و علاقه شدید به کسب موفقیت در سیاست خارجی، راه را برای طرفداران مذاکره باز کرد. یک مقام ارشد دولتی و طرفدار مذاکرات محدود با دشمنان گفت: "این طور نیست که یکدفعه حرف ما را قبول کنند. بلکه به نظر میرسد که توجه بیشتر به موفقیت محدود این رویکرد معطوف میشود."

در یک مهمانی شام و سخنرانی در سه شنبه شب، طرفداران مذاکره جمع بودند. هنری کیسینجر، جان نگروپونته و رابرت گالوچی. اینها مدافعان سیاست واقعگرا بودند. در صف اول آنها جیمز بیکر قرار داشت که خطاب به شوندگان گفت: "آمریکا باید آماده شود تا با دشمنان خود مذاکره کند."

تندروهای محافظه کار، چه در داخل یا خارج دولت از خانم رایس انتقاد میکنند. در مورد کره شمالی، سه ماه پس از پیشنهاد خانم رایس به شورای امنیت برای تحریم کره شمالی، او از برلین به آقای بوش زنگ زد تا اجازه عقد قرارداد با کره شمالی در زمینه اتمی را بگیرد. او با این کار تمامی رده های دولتی را که در گذشته باعث توقف مذاکرات میشدند دور زد.

روز چهارشنبه وزارت امور خارجه اعلام کرد که در پی توافق با کره شمالی، دو کشور مذاکره برای عادی سازی روابط را آغاز خواهند کرد. در مورد ایران و سوریه نیز خانم رایس از همین روش استفاده کرد. در هفته های منتهی به چرخش روز سه شنبه، او با باقی مقامات دولتی در زمینه محکوم کردن مداخله ایران در عراق همصدا بود و آنرا غیر قابل تحمل میخواند.

یک مقام دولتی گفت این سخنان تند پاسخی بود به منتقدانی که خانم رایس را متهم به نرمش میکردند. از طرف دیگر این سخنان به آمریکا کمک کرد تا هنگام مذاکره با ایران و سوریه در موضع قدرت قرار بگیرد.

یک مقام دولتی گفت: "دولت آمریکا اکنون احساس میکند که اهرم فشار را در اختیار دارد. مردم میپرسند چه چیز تغییر کرده است؟ این آن چیزی است که تغییر کرده."

اما معلوم نیست دولت بتواند صادقانه به این چرخش تمام عیار دست بزند. در حال حاضر مقامات دولتی میگویند برنامه ای برای مذاکره دوجانبه با ایران وسوریه ندارند. اما در مورد کره شمالی نیز همین را میگفتند و اینکه آمریکا فقط در چارچوب مذاکرات شش جانبه حاضر به مذاکره است، در حالیکه عملا مذاکرات دوجانبه در جریان بود. اما عده زیادی در داخل دولت باور نمیکنند آقای چینی به این سرعت تغییر عقیده داده باشد. پس خانم رایس باید سریعا به نتیجه برسد. آقای لی همیلتون، که از مدافعان گفتگو با ایران و سوریه است، گفت: "نمیتوانیم انتظار معجزه داشته باشیم. تلاشها باید تداوم داشته باشند. دیپلماسی موفق نیازمند زمینه سازیهای دقیق و پیگیری های گسترده است."

منبع: نیویورک تایمز