فکر اولیه تولید اینگونه تسلیحات ، با انفجار اتمی که آمریکا در سال 1962 انجام داد به ذهن محققان رسیده.چرا که از جمله ضایعات اشعه گاماى تولیدشده بر اثر آن -تنها ظرف چند دهم ثانیه- از کار انداختن ایستگاه های رادیویى تا فاصله 1200 کیلومترى بود. با پیشرفت تکنولوژى البته محققان پی بردند که بدون انفجار هسته ای هم می توان به چنین نتیجه اى و حتی در مقیاسی بسیار وسیع تر رسید. در هر حال می گویند پایه تحقیقاتی که بعدها در Kirtland ، پایگاه نیروی هوایی آمریکا در Newmexico ادامه یافت و البته هنوز هم در جریان است همین بود. با مزه این است آمریکا که حمله 11 سپتامبر را بهانه ای برای تمام سیاست هاى چند سال اخیر خود قرار داده ، وزارت دفاعش در مارس 2000 یعنی پیش از حمله به برج های تجارت جهانی در گزارشی به کنگره اعلام کرده که آماده عملیات تهاجمى و دفاعى با سیستم (HEL) یا تسلیحات بر پایه لیزر پرقدرت است.
ظاهرا مقامات نظامى آمریکا در مورد منتهاى قدرت این تسلیحات مایل به صحبت نیستند اما مشخص است که این تسلیحات با اشعه مایکرو ویو و لیزر کار می کنند و می توانند سیستم هاى الکترونیکی (مثل فرودگاه ها ، مراکز فرماندهی و ....) را از کار بیندازند یا افراد را با ایجاد دردى تحمل نکردنی - در خوشبینانه ترین حالت البته- از پا درآورند .میزان تخریب کاملا بسته به زمان تابش اشعه روی هدف بخت برگشته است (آنهایی که گوشت را برای باز کردن یخ در دستگاه مایکروویو چند ثانیه اضافی گذاشته اند می دانند چه بلایی سر گوشت بیچاره می آید).همین باعث شده وزارت دفاع امریکا از طرفداران این نوع اسلحه باشد چرا که می توانند ادعا کنند لزوما اسلحه اى کشنده نیست.. تنها دو تانیه تماس اشعه با پوست بدن سلول های زیر پوست را به دماى 51 درحه سانتیگراد می رساند . اشعه از دیوار رد میشود بنابراین پناه گرفتن و پنهان شدن چندان به کار نمی آید. و البته این همان تکنولوژى است که دانلد رامسفلد وزیر دفاع آمریکا در آستانه جنگ در عراق به آن می نازید و تلویحااز تصرف ساده خاک عراق با اتکا به آن صحبت کرد .
این تکنولوژى توسط شرکت آمریکایی Raytheon به دولت آمریکا تحویل داده شده و از آنجا که اساس قدرت تخریب آن بر اساس تولید اشعه است خیلی راحت قابلیت کارگذاشتن در کلاهک موشک و یا بمب را هم دارد. در عین حال سیستم فضایی این نوع اسلحه که روى ماهواره ها سوار می شود می تواند موشک های قاره پیما را در میانه راه ردگیرى و نابود کند. نوع زمینی آن می تواند اطراف تاسیسات نظامی یا شهرى مثل نیروگاه ها کار گذاشته شود و هر سیستمی را که قصد هدف گرفتن این تاسیسات را داشته باشد نابود کند. آخرین ردى که درباره به کارگرفته شدن این اسلحه ها در میدان هاى جنگ پیدا کردم مطلبی در اکونومیست بود در سال 2003 که آن زمان خبر از برنامه هاى آمریکا براى سوار کردن این تسلیحات بر روى جیپ هاى ارتش خود در عراق بود . با این همه مجله American Science نوشته که این نوع تسلیحات روی جیپ های Humvee در حال حاضر کار گذاشته شده اند . Raytheon نام این تکنولوژی را گذاشته Active Denial Technology که شاید بتوان آن را تکنولوژى متفرق کردن هوشمند ترجمه کرد (فارسی دانان لطفا معادل بسازند) اما برای من بیشتر "تکنولوژى به غلط کردن بنداز فعال" معنی می دهد!
اشعه هر کسی را که سر راهش باشد در خوشبینانه ترین حالت متفرق می کند اما آنطور که American Science نوشته با توجه به دامنه متفاوت دمایی که می تواند در بدن فرد ایجاد می کند می تواند هدف را مثل یک بشقاب غذا در مایکرو ویو بپزد. اما در زمان کوتاه تر بینایی فرد و حافظه کوتاه مدت را از بین می برد ، درد شدید در اندام درونی بدن از جمله بیضه ها ایجاد می کند و در عین حال کارکرد اندام داخلی را مختل می کند. هدف نهایی آقایان البته کار گذاشتن این تسلیحات بر روی مدار زمین در نقاط مختلف است تا بتواند ظرف چند ثانیه به کار بیافتد تا هر کاری که به میل مبارک بود انجام بدهند.
اکونومیست می نویسد وزارت دفاع اسراییل و ارتش آمریکا در سال 1996 شروع به طراحی و عملیاتی کردن برنامه ضد موشک بر اساس HEL کردند که از آن زمان تا به امروز موفق ترین برنامه ضد موشک تاریخ است.
از دلایل دیگر سرمایه گذاری آمریکا روى این تسلیحات یکی پایین آوردن تلفات خودیست که ارتش آمریکا در عراق ثابت کرد در آن تخصص ویژه دارد . آمریکایی ها اسم این ضعف را گذاشته اند مشکل برادر کشی! و البته شاید نقطه قوت اصلی آن کم هزینه بودن آن است. در حالیکه شلیک هر موشک Sparrow چیزی حدود 125 هزار دلار و هر فروند موشک کروز Tomahawk حدود 600 هزار دلار هزینه دارد ، شلیک با موشک هاى HEL تنها هشت هزار دلار خرج بر میدارد.
جزییات زیادى درباره این تکنولوژى پیدا کردم که از حوصله این پست خارج است اما با مطرح کردن آن تنها یک هدف داشتم. من که سالهاى کودکی ام را با شمردن بمب هایی که هواپیماهای عراقی بر سرمان میریختند و دویدن در سنگرهای سیمانی مدرسه گذرانده ام دل پری از جنگ دارم. پدرم هنوز بعد از این همه سال بیشتر از ده ثانیه نمی تواند از آن روزها حرف بزند و گریه امانش را می برد.اما در دنیایی که زورمندانش قصد قورت دادن کشورهای دیگر را می کنند و ژست فرزانگی و اخلاق مدارى می گیرند واقعا باید نگران بازى هایی بود که به اسم جامعه بین المللی پیاده می شود و به یک کلام وا داد؟
منبع:وبلاگ سودای مکالمه
