خیانت های تبلیغات

 

تبلیغات به عنوان یک صنعت اطلاع رسانی به همراه ایجاد هیجان برای خرید، جزء لاینفک زندگی امروزه درآمده است. همانطور که همه تولید کنندگان محصول استاندارد تولید نمی کنند و یا خدمات خود را آنچنان که می گویند ارائه نمی کنند، ولی باز هم صنعت تبلیغات به آنها کمک می کند تا بتوانند بفروشند.
. . . . .
دو مثال از کارکرد ناصحیح تبلیغات را شاهد می آورم:
یکی از روش های تبلیغات در اینترنت، پرداخت هزینه در مقابل کلیک هست. آگهی دهندگان در این روش براساس کلیک های مخاطبین اینترنت هزینه پرداخت می کنند. برخی شرکتها از یک طرف آگهی به این روش می گیرند و بعدهم گروهی را استخدام می کنند تا مدام روی آگهی کلیک کنند!!! هر چند این کار برای آگهی دهندگان حرفه ای به سادگی روشن می شود و با گزارش گیری از آمار کلیک کنندگان می توانند کلیک های متوالی و مشترک را تشخیص دهند.
. . . . .
مثال دوم، استفاده از نام های تجاری خارجی برای تولیدات داخلی است. استفاده از برندهای معروف و تولید آن در غیر منطقه مولد خود، صرفه اقتصادی برای تولید کننده و مصرف کننده دارد. مثلا اگر برندها در زمینه الکترونیک و حتی محصولات آرایشی امریکائی، نماینده تولید در چین و تایوان دارند. مثلا کامپیوترهای اپل در تایوان مونتاژ می شوند ولی کاملا استانداردهای لازم را رعایت می کنند.
در کشور ما هم تجار محترم هرچقدر دیر درس هایشان را فرابگیرند ولی زود بکار می برند. مثلا محصولات بهداشتی گلرنگ با کمک زوج هنرمند سابق (منظور از سابق این است که الان با هم کار نمی کنند) بیرنگ و رسام توانستند سهم خوبی از بازار پاک کننده ها و شوینده ها را در ایران از آن خود کنند. بعد از این توفیق، سفرهای خارج از کشور و شرکت در نمایشگاههای تجاری بین المللی چشم و گوششان را باز کرد و محصولات با مطلوبیت بالاتری را وارد بازار کردند و اسم آن را او (Ave) نامیدند. این محصول ظاهرا تولید شرکت پیتر و جورج هست. تا اینجای مسئله همه چیز روبراه است و در این فاز هم تیزرهای تلویزیونی زیبای آقای آستانه و توزیع گسترده، سهم بازار مناسب را نصیب شرکت پاکشو نمود.
معمولا برندهایی که لایسنس به دیگران می دهند، در سرزمین مادری خود به خوبی شناخته شده اند و آوازه آنها جهانی شده که سایر تجار به خرید لایسنس آنها ترغیب می شوند. مثلا هنکل یک برند خوب در صنعت پاک کننده هاست، 125 سال قدمت در کشور آلمان دارد و محصولات آن مثل مایع ظرف شوئی پریل شهرتا جهانی دارند. اما این پیتر و جونز احتمالا رگ و ریشه ایرانی دارند!!! چون هیچ نام و نشانی از این اسم و محصولات آن در هیچ جای دنیا وجود ندارد (ساعتها در گوگل و یاهو پرسه زده ام) بعد هم که تشریف ببرید سایت خوشگلشان، می بینید حتی آدرس این شرکت بریتانیائی در همین خیابان ولی عصر خودمون هست. پیاده 10 دقیقه دیگر می تونم برم شرکت بین المللی پیتر اند جورج و با یکی از این شرکا چای دیشلمه بخورم :). بعد که بیشتر می خونی میبینی این شرکت 1999 متولد شده! یعنی همزمان با ورود به ایران. محصولاتش هم در یک جامعه 70 میلیونی توزیع میشه و با توسعه اخیر به مرز 100 میلیون میرسد!!!
آیا این هم یکی از خیانتهای تبلیغات است؟ آیا خلق یک شرکت در انگلیس و بعد ثبت "نام تجاری" به اسم آن شرکت و سپس ادعای تولید تحت لیسانس شرکت خود ساخته، تقصیر تبلیغات هست یا سازمانهای ناظر؟
تبلیغات می تواند سازمانهای ناظر را فریب دهد؟ البته قطعا روی کاغذ هیچ غلطی وجود ندارد! حتما شرکتی در انگلیس ثبت شده که اسمش پیتر و جورج هست ولی آیا او(Ave) یک علامت تجاری بین المللی بوده یا برای تبلیغات در ایران ساخته شده؟ خیلی مهم نیست . . من هم شامپو او (Ave) می خرم و دستمال کاغذی سافتلن روی میزم هست! ولی ثبت این شرکت خرج زیادی روی دست مصرف کننده ها گذاشته چون مجبورند محصول ایرانی را گرانتر بخرند به همین راحتی!
حجتان قبول حاج آقا!